De wereld staat letterlijk in de fik. Ik kijk op één van de vele nieuwssites en scroll met verbijstering door de nieuwsitems heen. Het valt mij op dat van de tien onder elkaar staande nieuwsitems er vijf over klimaatrampen gaan:

– Honderd doden en veel vermisten door noodweer Duitsland en België

– De longen van onze planeet, het Amazoneregenwoud, stoot inmiddels meer CO2 uit dan het absorbeert

– Death Valley: nog nooit werd het zo heet op onze aarde

– Aanhoudende hitte zorgt voor meerdere bosbranden in West- Amerika

– Aarde verliest elk jaar (ruim) tweemaal oppervlakte Nederland aan ijs

De gemiddelde Nederlander zal erdoorheen scrollen, zijn wenkbrauwen fronzen, wellicht nog een gedachte erop los laten en… weer doorgaan waar hij/ zij mee bezig is. Een nog nét iets te ver van hun bed show. Over tot de orde van de dag.

Maar… het is geen ver van ons bed show meer. Dat laten de huidige overstromingen in Limburg wel zien. Het klinkt niet hoopgevend, maar hier zal het niet bij blijven. Wij Nederlanders zullen steeds vaker en steeds harder met onze neus op de realiteit worden gedrukt.

Michael Pilarczyk schrijft in één van zijn boeken; verandering komt ofwel door een diepgaand verlangen of door pure noodzaak. De vraag aan eenieder voor zich is; welke van de twee wordt het als het gaat om de verandering van onze eigen leefwijze?

Maak dan in ieder geval inzichtelijk wat het ons als mensheid kost wanneer we niets doen. Ook zo benieuwd wat daaruit zou komen?

Zelf ben ik na mijn studie Real Estate al ruim 10 jaar bezig met duurzaamheid. Dit zaadje wordt mede geplant door een bijeenkomst van Urgenda die ik op uitnodiging bezoek. Op dat moment ben ik ook bezig met de opstart van mijn bedrijf. Jan Rotmans speecht en heeft het over kantelen en transities. Ik vind het verhaal aangrijpend en het maakt persoonlijk veel indruk. Maar eerlijk, ook ik zie het probleem nog niet. In de jaren die volgen lijkt het namelijk allemaal te draaien om economische vooruitgang.

Nu onze planeet en daarmee de mensheid zoveel problemen kent, denk ik steeds vaker terug aan het verhaal van Jan Rotmans van destijds. Mijn oogkleppen zijn inmiddels wel af. De laatste jaren ben ik daarom significant minder vlees en vis gaan eten, pak ik als het maar even kan de fiets, probeer ik waar mogelijk te consuminderen en is de centrale drive binnen mijn bedrijf om een bijdrage te leveren aan een betere en gezondere wereld.

We zitten namelijk niet midden op, maar misschien al wel ná het kantelpunt. Het huidige systeem loopt keihard op z’n eind. Resultaat: een stroom van dagelijkse nieuwsberichten over weeralarmen, grondstoffen tekorten, oplopende CO2 problematiek, voedsel- en drinkwater tekorten, politieke instabiliteit and so on.

Gelukkig was er afgelopen week ook nog positief nieuws. Onze eigen Frans Timmermans presenteerde een gigantisch klimaatplan dat er in de EU voor moet zorgen dat tegen 2030 onze CO2 uitstoot met 55% wordt verlaagd. Vervolgens moeten we in 2050 van een volledig klimaatneutraal Europa kunnen spreken. Dat een Nederlandse krant vervolgens kopt met: ‘Gewone burger draait op voor peperdure klimaatplannen van Timmermans’, legt wat mij betreft dan ook meteen een deel van de huidige armoede in de journalistieke sector bloot. Alsof we een keuze als mensheid hebben. Maak dan in ieder geval inzichtelijk wat het ons als mensheid kost wanneer we niets doen. Ook zo benieuwd wat daaruit zou komen?

Hopelijk houdt het noodzakelijke klimaatpakket volledig stand en wordt niet meer onze economische vooruitgang, maar de zorg voor onze ‘thuisbasis’ leidend. Dan kunnen onze kinderen en kleinkinderen ook nog genieten van al het moois dat onze planeet te bieden heeft. Ik zeg: zet ‘m op Frans!

#klimaatverandering #CO2 #transitie #franstimmermans #urgenda #janrotmans